27. Zwykły dzień.

-Nic nie szkodzi... prędzej czy później i tak byś się dowiedziała.-Westchnęła starsza z kobiet.-Ale nie po to tu przyszłaś prawda?

-Tak,-Przytaknęła jasnowłosa kunoichi i oparła łokcie o blat biurka, aby podeprzeć głowę na dłoniach. - Czy z Shikamaru wszystko w porządku? Pielęgniarki nie chcą wpuścić nikogo do jego sali.-W jej głosie dało się wyczuć zmartwienie.

-Jego stan jest stabilny, potrzebuje odpoczynku, ale nie powinno być problemów z odwiedzinami. - Mówiąc to, godaime otworzyła jedną z szuflad, wyjęła z niej jakąś kartkę, po czym niewyraźnym, lekarskim pismem zaczęła kreślić na niej litery.-Jak będziesz chciała go odwiedzić daj to pielęgniarkom. -Posłała jej pocieszający uśmiech. 

-A co do listu...- Temat niebezpieczeństwa Wioski Piasku bardzo nurtował zielonooką.- od jak dawna o tym wiecie? -Odpowiedź Tsunade padła natychmiastowo.

- Wiadomość przyszła dzisiaj, wysłaliśmy już naszych ludzi więc nie musisz się tym martwić. - Kolejny uśmiech powędrował do Temari, ta zignorowała go. 

-Ale ta sprawa wydaje się być naprawdę dziwna... nie uważasz Tsunade?-Dziewczyna zamyśliła się przez dłuższą chwilę, a następnie dodała.- To może być poważniejsze zagrożenie niż myślimy.

-Możliwe...-Czcigodna nie mogła zaprzeczyć, jej także nie podobała się ta sytuacja i ciągle zastanawiała się, czy aby przypadkiem nie wysłała zbyt małej liczby ninja.. - ale musimy być dobrej wiary. Idź już.

-Tak jest.- Blondynka wstała z krzesła i skierowała się w stronę wyjścia. Będąc przy drzwiach odwróciła głowę jakby chcąc coś powiedzieć, jednak zaniechała tego.

***

Pogoda nie była nadzwyczaj piękna, ale także nie była zła. Taka sobie, można by rzec. Niebo przysłonięte przez gęste, bezkształtne obłoki, ledwo można było ujrzeć, gdyż tylko przez małe szparki piękny błękit spoglądał na ziemię. W powietrzu czuć było wilgoć, jednak nie padało, lekka mgła unosiła się nad ziemią, rzadka i przyjemna. Typowy jesienny dzień w środku lata. Temari No Sabaku właśnie zmierzała w stronę szpitala, wiatr pchał ją wciąż do przodu, nie pozwalając zboczyć z kursu. W ręku trzymała złożoną kartkę otrzymaną od Hokage. Wyglądała na spokojną, poważną i oschłą, ale wewnątrz biła się z myślami. 

Bracia potrzebują jej wsparcia, sprawa jest poważna, ale tutaj także jest ktoś przy kim chce być. Przeklinała się za to, że to z jej winy Shikamaru jest w takim stanie, że nie może być teraz wśród rodziny i pomóc im, że jest taka bezsilna... zagubiona... 

Teraz jest bezwartościowa, do niczego się nie nada w takim stanie, stała się kimś kim nigdy być nie chciała. Jej celem było być pożyteczną, teraz mogła o tym zapomnieć. Jestem beznadziejna... Szybko jednak otrząsnęła się z rozmyślań, gdy tylko znalazła się przed drzwiami szpitala. Teraz zaczęła ją męczyć inna sprawa. Ostatnio ona i Shikamaru byli skłóceni... oczywiście  już mu wybaczyła wszystkie jego błędy, jakie by one nie były. Jednak co z nim? Czy będą mogli... normalnie porozmawiać? Czy będzie jak dawniej czy może dziewczyną będzie szargać poczucie winy i zostanie na uboczu, starając się zachować dystans?

Nie ma sensu o tym myśleć, nie rozdrapuj starych ran bo blizny zostaną do końca życia. Strup w końcu sam odpadnie i na swoim miejscu pozostawi zdrową skórę. Co będzie to będzie...

Dziewczyna ominęła recepcję i poszła schodami na górę, przed salą nie było Yoshino. Najpewniej starsza kobieta poszła na zakupy, bądź odpoczywa w domu. Podeszła do pokoju pielęgniarek i pokazała im zgodę, choć niechętnie, jedna z nich poszła z Temari i otworzyła jej drzwi. Brunet spał, dopiero teraz kunoichi spostrzegła jak bardzo zmienił się chłopak przez ostatnie kilka tygodni. Odniosła wrażenie, że trochę urósł, mięśnie natomiast, niećwiczone od jakiegoś czasu, pozostały takie same. Jednego faktu nie zauważyła do tej pory, zaklęte nieruchome ciało zmieniało się, choć on zdawał się być martwy. Tak też wyrosła mu mała kozia bródka, przez co zaczął jeszcze bardziej przypominać swego ojca.
-Shika...-Zaczęła gładząc go po włosach.Chłopak rozchylił powieki i ujrzał nad sobą kobietę w czterech blond kitkach. Uśmiechnęła się do niego, a on w ramach swoich możliwości odpowiedział jej tym samym. Czuł się już o wiele lepiej, choć rana na brzuchu nadal strasznie piekła.
Na szafce obok łóżka stał wazon, a w nim bukiet kwiatów ułożony w nieładzie, dziewczyna znajdowała się aktualnie przed oknem i rozsuwała zasłony. Nie zajęło jej to długo, już chwilę później siedziała na krześle przed chłopakiem.
-jak się czujesz? - spytała swym zwykłym tonem, Shikamaru czuł się na siłach by przemówić więc odpowiedział. Jego głos był jednak, wbrew jego woli, drżący i niezwykle cichy.
-Jest dobrze.-Nie było to w pełni prawdą, ale i kłamstwu było dalekie. Trafniejszym zwrotem byłoby raczej "nie jest źle", które rzeczywiście oddałoby prawdziwość sytuacji w jakiej brunet aktualnie się znajdował.
Zapadła między nimi cisza, której to najbardziej obawiała się kunoichi. Co jeśli mimo tak długiej przerwy od siebie, nie znajdą już wspólnego tematu. Te myśli dręczyły Temari jeszcze wtedy, kiedy Shikamaru spał swym długim snem.
Tak... nadszedł odpowiedni czas...
-Shikamaru...Ja... przepraszam.-Powiedziała cicho, jednak zrozumiale.-Moje zachowanie tam, w Kraju Wapnia, było naprawdę głupie.
-Nie masz za co przepraszać...-Wyciągnął dłoń w jej kierunku, a ona grzecznie dała się "pogłaskać".-Ja też nie wykazałem się mądrością.
-Nie rób tego już nigdy więcej!-Nakazała chłodnym tonem, brunet nie przejął się tym.
-Powtórzę to jeśli jeszcze raz ktoś ci coś zrobi.-Tym razem to on  powiedział niezwykle poważnie. Dziewczyna nie zareagowała. Wtuliła się w jego tors i trwali razem w ciszy, tym razem jednak tej przyjemnej.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Witajcie!
Dawno mnie nie było i w sumie... nie miało mnie tu być.
Nie mam weny, nie napisałam nic od baaardzo dawna.
Powiem nawet więcej, ta historia zaczyna mnie porządnie nudzić,
za dużo rzygania tęczą!!
Może uda mi się dotrwać do końca tej przesłodzonej części... ;)
Dałam to tylko dlatego, że każdy coś wstawia więc nie mogę być inna.
SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU!!
Aki